Dwa

Jennifer ruszyła w stronę sklepów. Minęła chwiejącego się mężczyznę z puszką piwa w dłoni, po czym pchnęła ciężkie drzwi monopolowego. Na chwilę przystanęła w progu, walcząc z chęcią zmiany decyzji. Już miała się odwrócić i wybiec z pomieszczenia, ale zatrzymał ją głos ekspedientki.

- Coś podać? - spytała wysoka kobieta w zielonym swetrze. Wyglądała na nieco zaspaną i zmęczoną. Nawet nie starała się być uprzejma.

Morgan przełknęła głośno i rozejrzała po sklepie. Jej wzrok automatycznie zatrzymał się na półce z alkoholami. Co prawda nie był to najlepszy pomysł na radzenie sobie z problemami, ale Jennifer niejednokrotnie słyszała, że pozwala o nich zapomnieć chociaż na jakiś czas. To w zupełności jej wystarczało. Tylko który z tych trunków byłby najodpowiedniejszy na ten wieczór? Każda z butelek kusiła na swój sposób, przez co tak trudno było zdecydować.

- Poproszę… butelkę szampana - rzuciła Jennifer po chwili, czując na sobie świdrujące spojrzenie ekspedientki.

Dwie minuty później, ze swoją zdobyczą w ręku, młoda Morgan wyszła ze sklepu. Wciągnęła głęboko wieczorne, ciągle jeszcze ciepłe powietrze i rozejrzała się w koło. Na zewnątrz robiło się coraz ciemniej i ciszej. Po drugiej stronie pustej ulicy dostrzegła niewielką grupkę ludzi, jednak oni nie zwrócili na nią uwagi, zawzięcie o czymś rozmawiając. Dziewczyna odwróciła wzrok, rozglądając się za jakimś miejscem, gdzie mogłaby usiąść. Niestety nie mogła liczyć na nic więcej niż metalowa rama i jedna spróchniała deska, które pozostały po stojącej tu kiedyś ławce.

W końcu szatynka postanowiła zająć miejsce na świeżo skoszonej, zielonej trawie tuż obok migającej czarnej latarni w renesansowym stylu. Bez trudu poradziła sobie z otwarciem butelki. Gdy korek wystrzelił w powietrze, śliczną twarz dziewczyny ozdobił smutny uśmiech. Pociągnęła łyk zimnej cieczy i czując w ustach delikatne bąbelki, nieco się odprężyła. Napięte mięśnie dziewczyny powoli się rozluźniały, a im mniej trunku pozostawała w butelce tym nastrój dziewczyny również się poprawiał.

Teraz już nie chciało jej się płakać, a wrogość do całego świata gdzieś się ulotniła. W tym momencie wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. To, że zaprzepaściła szansę na wymarzone wykształcenie nie było ważne. Zawsze mogła zostać kimś innym. Nie tylko na tańcu opiera się świat. A chłopak? Znajdzie się inny. Z resztą po co jej chłopak? Czy było jej źle, kiedy była sama? Nikt nie jest jej potrzebny do szczęścia. Poradzi sobie, bez względu na wszystko i wszystkich. Zawsze potrafiła znaleźć jakieś wyjście. Teraz też jej się uda.

A co, jeśli nie da rady?

Jennifer oparła głowę o latarnię i zamknęła oczy. Nagle poczuła się strasznie senna. Wszelkie myśli odpłynęły, a idealną ciszę mąciły jedynie przejeżdżające co jakiś czas pojazdy.

- Co świętujemy? - Męski głos niespodziewanie przerwał odpoczynek Jennifer. Początkowo sądziła, że słowa są jedynie wytworem jej wyobraźni, ale zmieniła zdanie, gdy poczuła jak ktoś siada obok niej.

Delikatnie uchyliła powieki i popatrzyła na gościa. Niestety obraz przed jej oczami był nieco rozmazany, przez co nie mogła dokładniej przyjrzeć się rysom chłopaka. Zamrugała kilkakrotnie, jednak to niczego nie zmieniło. Wiedziała, że on również się jej przygląda. Czuła na sobie jego wyczekujące spojrzenie.

Dziewczyna zaśmiała się, przerywając trwające dłuższą chwilę milczenie. Sama nie wiedziała, co ją tak rozbawiło, ale nie mogła się powstrzymać, by nie wybuchnąć. Chwyciła leżącą nieopodal butelkę po szampanie i lekko nią potrząsnęła, chcąc się upewnić, czy aby na pewno jest pusta.

- Chyba nie mamy czym - rzekła Jennifer, podając chłopakowi naczynie.

- Nie szkodzi - odparł, uśmiechając się półgębkiem. Podniósł się z ziemi, a następnie cisnął pustą butelką w krzaki. - Masz ochotę na trochę szaleństwa? – zapytał tajemniczo.

Wyciągnął w kierunku dziewczyny rękę, by pomóc jej wstać. Jennifer przez  chwilę się wahała. Nie znała tego chłopaka i nie wiedziała czego może się spodziewać z jego strony. Przeniosła wzrok z jego dłoni na twarz. Był wysoki, więc musiała mocno zadrzeć głowę do góry. Gdy tylko napotkała spojrzenie ciemnych oczu nieznajomego, automatycznie się uśmiechnęła, a on odpowiedział jej tym samym.

Coś podpowiadało jej, że nie powinna mu ufać, ale z drugiej strony bardzo chciała oderwać się od rzeczywistości. Chwyciła dłoń chłopaka i wstała. Później przyjdzie czas na żałowanie tej decyzji - pomyślała. Nagle zakręciło jej się w głowie i o mało nie upadła z powrotem na ziemię. Na szczęście chłopak zdążył ją złapać.

Objął Jennifer w pasie i przyciągnął do siebie. Trzymał ją mocno w swoich ramionach, jakby była porcelanową lalką, która w każdej chwili może rozpaść się na drobne kawałeczki. Odgarnął zagubiony kosmyk włosów opadający na jej twarz i nagle uświadomił sobie, że latarnia oświetlająca oblicze dziewczyny przestała migać. Dopiero teraz dotarło do niego, jak śliczna jest ta delikatna istotka, którą przyciskał do piersi.

Twarz Morgan wydała mu się ucieleśnieniem doskonałości.  Jennifer miała zgrabny prosty nosek, lekko wystające kości policzkowe, zmysłowe usta i ogromne, niebieskie oczy, od których nie mógł oderwać wzroku. To właśnie te oczy zrobiły na nim największe wrażenie. Było w nich coś, czego przedtem nie widział u żadnej dziewczyny. Nie miał pojęcia, co to jest, ale przyciągało go z niewyobrażalną siłą, niczym magnes.

Pochylił się nad nią, by złożyć pocałunek na pełnych ustach szatynki, jednak ona uprzedziła ruch nieznajomego, przykładając palec do jego warg.

- Nie licz na to - rzuciła i delikatnie wyswobodziła się z ramion chłopaka. Widząc jego zdziwioną minę, wyszczerzyła zęby w uśmiechu, a jej policzki ozdobiły słodkie dołeczki. - Nawet nie znam twojego imienia - dodała na swoje usprawiedliwienie, a on się zaśmiał.

- Nigel. Nigel Reed - przedstawił się. - A ty?

- Jenny.

- Miło cię poznać, Jenny - powiedział, jednocześnie robiąc krok w jej kierunku. - A czy teraz…

- Tak? - Cały czas się uśmiechała i nie spuszczała wzroku z jego czekoladowych oczu. Nawet nie drgnęła, kiedy ponownie zamknął ją w swoich ramionach.

- …mogę cię pocałować?

- Może… - szepnęła, po czym wsunęła palce w dłuższe brązowe włosy chłopaka i przyciągnęła do siebie jego twarz. Czuła na wargach przyspieszony oddech Nigela. Ich usta dzieliły dosłownie milimetry. - …innym razem. - Nagle się odsunęła, cofając kilka kroków do tyłu.

Szatyn z niedowierzaniem pokręcił głową i zaśmiał się pod nosem. Ta dziewczyna była taka nieprzewidywalna. Musiał przyznać, że bardzo go zaintrygowała. Ani trochę nie przypominała tych wszystkich panienek, które spotkał na swojej drodze. I to mu się właśnie w niej podobało.

- To jak? Jedziemy na imprezę? - spytał Reed, a w jego głowie już rodziła się myśl, że nie spocznie, póki jej nie zdobędzie.

Jennifer uśmiechnęła się w odpowiedzi i ruszyła za szatynem. Po drugiej stronie ulicy czekał na nich motocykl chłopaka. Był piękny. Jego niepowtarzalny styl wręcz raził elegancją i czymś, co sprawiało wrażenie, jakby ten pojazd miał duszę. Morgan aż zaparło dech w piersiach na widok tego czarno-czerwonego dzieła sztuki. Niejednokrotnie widziała go na zdjęciach i musiała przyznać, że w rzeczywistości był o wiele ładniejszy. Stanęła wryta na środku jezdni, jakby nie mogła uwierzyć w to, co widzi przed sobą.

- Żartujesz? - Tylko tyle Jenny była w stanie z siebie wydusić. Ocknęła się dopiero, kiedy Nigel pociągnął ją mocno za rękę, by nie wpadła pod koła przejeżdżającego samochodu. - Przecież to jest MV Agusta F4 1000…

- …Mamba – dokończył za nią, z pełnym podziwu uśmiechem na ustach. - Skąd wiedziałaś?

Podeszła bliżej motocyklu i wyciągnęła dłoń w jego stronę, ale zaraz ją cofnęła, jakby mógł się rozpaść pod wpływem jej dotyku.

- Na całym świecie jest ich tylko trzysta egzemplarzy. Jak go zdobyłeś? - rzuciła, ignorując pytanie Reeda.

- Mam swoje sposoby - odparł, po czym pomógł Jennifer wsiąść na motocykl. Następnie sam zajął miejsce przed dziewczyną. Szatynka mocno objęła chłopaka w pasie. Jej serce momentalnie przyspieszyło swój rytm. Przyłapała się na tym, że bliskość tego chłopaka sprawiała jej niebywałą przyjemność. Skarciła się za to w myślach, starając wyrzucić z głowy pomysł, że gdyby znów chciał ją pocałować, to teraz już by się nie opierała.

Pięć minut później znaleźli się w ogromnej białej willi, gdzie od jakiegoś czasu trwała impreza. Jennifer rozejrzała się wkoło i uświadomiła sobie, że ten dom wygląda jak ze snu. Pomieszczenia były tak duże, jakby ich mieszkańcami mogłyby być nawet słonie. Wszystko tutaj wyglądało bardzo elegancko, luksusowo i… drogo. To mieszkanie musiało należeć do kogoś z potężnymi pieniędzmi na koncie.

Nigel zaprowadził Jenny do pokoju, gdzie skupiła się większa część gości. Jedni pływali w wielkim basenie, znajdującym się na środku pomieszczenia. Inni popijali drinki przy ogromnym barze, a pozostali grali w katy lub tańczyli w rytmach dzikiej muzyki, którą było słychać nawet na ulicy. Nagle szatynka zdała sobie sprawę z tego, że nie powinna była się tu znaleźć. Przecież ona - dziwna i nielubiana dziewczyna z biednej rodziny, zupełnie nie pasowała do takiego miejsca.

- Nigel! - Rozmyślania Jennifer przerwało nagłe pojawienie się wysokiej, szczupłej brunetki w czarnej, obcisłej sukience z dużym dekoltem. - Myślałam, że nie przyjdziesz - dodała, po czym cmoknęła chłopaka w policzek.

Nie wiadomo dlaczego, Morgan poczuła się w tej chwili zazdrosna o tę długonogą ślicznotkę. Miała ochotę rzucić się na nią i wydrapać jej oczy, jednak zdała sobie sprawę z tego, że przecież ten chłopak nic dla niej nie znaczył. Był tylko przelotną znajomością, która miała się skończyć, jak tylko wydostanie się z tego miejsca. Ale mimo wszystko czuła się jakoś dziwnie, patrząc jak nieznajoma łapie Reeda za rękę.

- Chodź, muszę ci coś pokazać - szepnęła brunetka zmysłowym tonem, ciągnąc chłopaka w stronę innego pomieszczenia.

- Nie jestem sam - rzucił, jednak poszedł za nią.

- To zajmie tylko chwilę - dodała, nie zwracając uwagi na szatynkę.

Jennifer prychnęła cichutko, patrząc jak znikają za drzwiami. Już miała odwrócić się w stronę wyjścia, gdy niespodziewanie na jej drodze stanął jakiś chłopak.

- Cześć, mała - powiedział, a jego podłużną twarz ozdobił uśmiech. Podał Morgan szklankę do połowy wypełnioną whisky, a następnie przeczesał swoje blond włosy długimi szczupłymi palcami. - Masz ochotę zagrać z nami w pokera? – spytał, wskazując na grupkę złożoną z trzech chłopaków z kartami w dłoniach.

Wzrok dziewczyny powędrował do drzwi, za którymi znajdował się teraz Nigel ze swoją uroczą koleżanką. Duszkiem wypiła alkohol, a następnie patrząc wprost w oczy blondyna odparła:

- Tylko pod warunkiem, że będzie to rozbierany poker.