Jeden

Ciche pukanie rozniosło się po całym pomieszczeniu, mącąc idealną ciszę. Siedząca za ogromnym dębowym biurkiem kobieta w eleganckim, granatowym kostiumie automatycznie spojrzała w kierunku drzwi.

- Proszę - rzuciła donośnym głosem, jednocześnie odkładając długopis, którym jeszcze przed chwilą podpisywała jakieś dokumenty. Uśmiechnęła się promiennie w odpowiedzi na uprzejme „dzień dobry” wypowiedziane przez młodą szatynkę, a następnie gestem ręki poprosiła ją, by usiadła. Przez tą krótką chwilę, kiedy dziewczyna przemierzała odległość od wejścia do krzesła, kobieta dokładnie jej się przyjrzała. Miała na sobie czarne szorty i niebieską koszulkę na ramiączka. Strój ten wręcz raził prostotą, co według pani Powell było oburzające, jednak doskonale komponował się z jej zgrabną figurą i podkreślał kuszące krągłości. Nauczycielka z odrazą spojrzała w kierunku butów gościa. Adidasy stanowczo nie powinny znajdować się na kobiecych stopach, a na pewno nie na stopach panny o tak długich i atrakcyjnych nogach jak Jennifer Morgan.

- Nie mam dla ciebie dobrych wieści, moja droga - powiedziała kobieta, a jej wzrok powędrował do srebrnego łańcuszka z czarnym zegarkiem w kształcie gitary. Dłużej utkwiła w nim spojrzenie, zachwycając się jego pięknem.

Na krótką chwilę w pomieszczeniu zapadło milczenie. Do uszu dobiegały jedynie delikatne szmery firanki targanej podmuchami ciepłego wiatru wpadającego do środka przez uchylone okno. W końcu Powell wygodniej oparła się w fotelu, wciągnęła głęboko w płuca świeże powietrze i patrząc teraz gościowi prosto w oczy, ponownie zabrała głos.

 - Zostajesz zawieszona w prawach ucznia, a od przyszłego semestru najprawdopodobniej nie będziesz już uczniem naszej szkoły. - Ton jej głosu był opanowany i niezbyt głośny, ale mimo wszystko te słowa uderzyły w młodą Morgan z taką siłą, że miała wrażenie, jakby przejechał ją samochód ciężarowy. Serce dziewczyny automatycznie zaczęło bić szybciej, a oddech stawał się coraz gwałtowniejszy. Zdawała sobie sprawę z tego, że to, o czym mówiła nauczycielka, może kiedyś nastąpić, jednak spodziewała się takiego rozwiązania znacznie później, kiedy już nie będzie żadnej nadziei na poprawę. Przecież tak bardzo się starała. Harowała całe dnie i noce, by tylko móc spełnić swe największe marzenie. Nie zasługiwała na to, żeby teraz jej to wszystko odebrać.

Łzy napłynęły do oczu dziewczyny. Zamrugała kilkakrotnie powiekami, starając się nie rozpłakać. Musiała być silna. Taniec był dla niej wszystkim. Nie wyobrażała sobie życia bez niego. A oni chcieli ją tak po prostu wyrzucić ze szkoły i odebrać jedyną wartościową rzecz, jaka jej jeszcze została. Czuła, jak jej świat powoli się rozpada. Nie mogła na to pozwolić.

- Czy… nic już nie da się zrobić? - spytała Jennifer łamiącym głosem. Liczyła na to, że istnieje choć cień szansy.

- Przykro mi - odparła kobieta. - Mamy swoje zasady i musimy ich przestrzegać. Gdybyśmy tego nie robili, nasza szkoła nie miałaby tak dobrej opinii. Chyba sama rozumiesz.

- Ale ja naprawdę zapłacę. Potrzebuję tylko trochę…

- Czasu? - Wypowiedź szatynki przerwał gorzki śmiech pani Powell. Przysunęła się bliżej i oparła dłonie na biurku. - Kochanie… - rzuciła, zmieniając jednocześnie wyraz twarzy. Znów była poważna, a w jej zielonych oczach można było nawet dostrzec lekki smutek. - Słyszę to już od kilku miesięcy. Ja nie mogę dłużej czekać. I tak zrobiłam dla ciebie więcej niż dla innych uczniów. Każdy na twoim miejscu już dawno musiałby spakować manatki. Jesteś jedną z najlepszych i chętnie zatrzymałabym cię tutaj, ale to nie jest tylko moja decyzja. - Mówiła szczerze, albo przynajmniej sprawiała takie wrażenie.

W innej sytuacji Jennifer na pewno ucieszyłaby się, słysząc, że nauczycielka pała do niej sympatią. Jednak dzisiaj nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Tak samo jak to, że została jedynie zawieszona, a nie od razu wyrzucona ze szkoły. Zarówno jedno jak i drugie oznaczało zrezygnowanie z nauki i właśnie tego nie chciała.

- Jak tylko uporasz się ze swoimi kłopotami finansowymi z przyjemnością znów przywitam cię w tej szkole jako uczennicę - dodała zielonooka.

Morgan już otwierała usta, by coś powiedzieć, kiedy nagle zadzwonił telefon.

- Przepraszam. - Pani Powell sięgnęła do aparatu i odebrała. - Słucham… Tak, to ja. W czym mogę pomóc? - powiedziała, po czym zakryła słuchawkę i znów odezwała się do Jennifer. - To wszystko. Możesz już iść.

Szatynka wstała i szybkim krokiem skierowała się do wyjścia. Stojąc w progu, niespodziewanie się odwróciła.

- Wie pani co? - rzuciła, nie zważając na to, że przeszkadza nauczycielce w rozmowie. Mówiła spokojnie, chociaż na usta cisnął jej się przepełniony bólem i goryczą krzyk. - To niesprawiedliwe. Dlaczego tylko bogaci mają szansę coś w życiu osiągnąć? To nie moja wina, że urodziłam się w biednej rodzinie. Ale panią to nie obchodzi. Dla pani liczą się tylko te cholerne pieniądze. Bo gdyby pani naprawdę na mnie zależało, to znalazłaby pani sposób, żeby mnie tu zatrzymać.

Miała ochotę trzasnąć drzwiami z całej siły, jednak w ostatniej chwili się opanowała. Była wściekła. Wściekła na panią Powell, ten budynek, wszystkich mijanych ludzi i siebie. Ale przede wszystkim była wściekła na swojego ojca, którego obwiniała za całe swoje nieszczęście. Tak bardzo nienawidziła go za to, że zabrał wszystkie pieniądze, zostawił jej matkę z maleńkim dzieckiem i nigdy nie wrócił. Gdyby tego nie zrobił, jej życie wyglądałoby zupełnie inaczej.

Przyspieszyła kroku, widząc przed sobą trzy wysokie blondynki. Niestety, one również ją zauważyły. Jedna z nich, ta w zielonej sukience sięgającej do połowy ud, szepnęła coś do swoich towarzyszek, po czym wszystkie wybuchły śmiechem. Jennifer wbiła wzrok w podłogę, usiłując nie wyprowadzić się z równowagi. W tej chwili nie miała ochoty na głupie zaczepki i awantury. Jedyne o czym teraz marzyła to móc wypłakać się w czyiś ramionach i choć na moment znów poczuć się szczęśliwa.

- Hej, Morgan! - zawołała blondynka z kwiecistą przepaską we włosach. Miała ogromne szare oczy i podstępnie się uśmiechała. - Dokąd się tak spieszysz? Czyżby przyjechała nowa dostawa do lumpeksu?

Dziewczyna się zaśmiała, a pozostałe jej zawtórowały. W myślach Jennifer już wyobrażała sobie jak pięść szatynki ląduje wprost na wytapetowanej twarzy tej pustej panienki, jednak ostatecznie ją zignorowała. Miała na głowie większe problemy niż niemiłe koleżanki. Nie odzywając się, spróbowała je wyminąć, ale trzecia blondynka niespodziewanie podstawiła jej nogę. Już myślała, że z łomotem wyląduje na ziemi, ale w ostatniej chwili złapała równowagę.

- Ups - rzuciła jasnowłosa w odpowiedzi na złowrogie spojrzenie Morgan. Gdyby można było zabijać wzrokiem, ta dziewczyna na pewno leżałaby już martwa.

Dłuższą chwilę patrzyły sobie prosto w oczy, niczym lwy, które niebawem mają sobie skoczyć do gardeł. Nic podobnego się jednak nie wydarzyło, ponieważ szatynka nagle odwróciła twarz i ruszyła do wyjścia. Gdy tylko otworzyła drzwi, ciepły podmuch wiatru rozwiał jej długie brązowe włosy. Odetchnęła głęboko, wdychając przyjemny zapach niedawno skoszonej trawy i zbiegła po schodach na niezbyt równy chodnik.

Kilka minut później zgrabna szatynka siedziała na drewnianej ławeczce, czekając na autobus. W głowie dziewczyny krążyły przeróżne myśli. Nie wiedziała, co zrobić. Jak miała powiedzieć matce, że została wyrzucona ze szkoły? Bała się tego co mogłaby ujrzeć w jej oczach. Smutek, żal, poczucie winy…

Po policzkach Jennifer spłynęły łzy. Czuła się taka bezradna i samotna. Musiała z kimś porozmawiać, wyżalić się i usłyszeć, że wszystko będzie dobrze. Wyciągnęła telefon z kieszeni i utkwiła spojrzenie w wyświetlaczu. Przeglądając listę kontaktów, szatynka uświadomiła sobie, że w gruncie rzeczy nie ma do kogo zadzwonić. Słowo „przyjaciel” istniało dla niej tylko w książkach. Nigdy nie była lubiana przez swoich rówieśników. Nie rozumiała tego, ale z czasem przestało ją to interesować. Nauczyła się żyć w samotności, zdana tylko na siebie.

Odgarnęła pojedynczy kosmyk włosów z twarzy i delikatnie się uśmiechnęła. Przecież nie była tak do końca sama. Miała kochającą matkę oraz przystojnego chłopaka. To jej w stu procentach wystarczało. Wybrała numer Michaela i przyciskając komórkę do ucha, czekała aż odbierze.

- Tak? - Po szóstym sygnale w końcu usłyszała jego głos.

- Cześć, tu Jenny. Mogę do ciebie wpaść? - spytała, jednocześnie wsiadając do autobusu, który właśnie nadjechał. Zajęła jedno z wolnych miejsc przy oknie, po czym skupiła się na rozmowie.

- Teraz? Yyy… No… Nie bardzo… - W głosie chłopaka słychać było lekkie zakłopotanie. – Umówiłem się z kumplami.

- Nie mógłbyś tego odwołać? To dla mnie naprawdę bardzo ważne. - Starała się mówić spokojnie, chociaż wewnątrz była cała roztrzęsiona.

- Przepraszam cię, ale nie mam czasu. Spotkamy się innym razem - rzucił, po czym natychmiast się rozłączył.

- Ty wiecznie nie masz czasu - bąknęła Morgan sama do siebie. Powoli zaczynał ją denerwować fakt, że za każdym razem, gdy ona chciała się spotkać, on odprawiał ją z kwitkiem. Trwało to już od kilku tygodni i nic nie zapowiadało poprawy. Ignorował ją i przestał traktować poważnie. Potrafiła mu to wybaczyć, ale w tej chwili potrzebowała go bardziej niż kiedykolwiek. A on wolał spotkać się z kolegami… Dlaczego oni byli ważniejsi od niej?

Nie mogła już dłużej udawać, że nic się nie dzieje. Postanowiła mimo wszystko do niego pojechać i chwilę z nim porozmawiać, albo przynajmniej go zobaczyć.

Gdy tylko pojazd zatrzymał się na odpowiednim przystanku. wysiadła. Wkoło niej wznosiły się ogromne domy z pięknymi ogródkami. To właśnie tutaj mieszkała ta bogatsza część miasta. Jennifer nigdy nie lubiła tego miejsca. Gdzie tylko się ruszyła czuła na sobie dziwne spojrzenia ludzi, jakby była niechcianym intruzem. Zupełnie tu nie pasowała.

W dziesięć minut doszła do domu Michaela Hetfielda. Był biały, jak większość znajdujących się tutaj mieszkań, a wkoło rosły kolorowe kwiaty i kilka drzew. Szatynka wbiegła po schodkach na taras, a następnie zapukała do drzwi. Chwilę później w wejściu pojawił się wysoki brunet w bokserkach. Pojedyncze kosmyki ciemnych włosów niedbale opadały na jego twarz, przysłaniając zielone oczy.

- Jennifer? – spytał zmieszany. - Co tu robisz? Mówiłem ci, że nie mam cza…

- Kto przyszedł, kotku? - Nagle za plecami chłopaka pojawiła się śliczna dziewczyna o płomiennych rudych włosach. Przytuliła go od tyłu i z wyższością spojrzała na Morgan, po czym uznała, że nie ma w niej nic interesującego i ponownie schowała się w głąb mieszkania.

- To nie tak, jak myślisz - rzucił Michael na swoje usprawiedliwienie i złapał szatynkę za ramiona.

- Nie tak jak myślę? A skąd ty w ogóle wiesz, co ja myślę?! - krzyknęła, odpychając jego dłonie. Coś w niej pękło. Zebrała w sobie wszystkie siły i tak mocno, jak tylko była w stanie, uderzyła go w twarz. Pod wpływem ciosu chłopak lekko się zachwiał, a jego głowa odskoczyła do tyłu. Strużka krwi popłynęła mu z nosa. - Ty świnio! Jak mogłeś? - kontynuowała. Teraz okładała go pięściami, gdzie tylko się dało. Wstąpiła w nią taka furia, jak nigdy dotąd. - Ja ci zaufałam, a ty… - Głos jej się załamał.

Nagle dziewczyna oderwała się od bruneta i rzuciła w jego stronę pełne pogardy spojrzenie. Prychnęła i delikatnie potrząsnęła głową.

- To koniec! - rzekła na odchodne.

Wybiegła na ulicę. Po policzkach spływały jej łzy. Czego ona się spodziewała? Czy myślała, że ktoś taki jak Michael - przystojny i mądry chłopak w zdecydowanie lepszej sytuacji materialnej -naprawdę się nią zainteresuje? Dla niego była tylko nic nie znaczącą zabawką. Jedną z wielu głupich dziewczyn, które dały się nabrać na jego sztuczki. Kiedy było mu to na rękę, potrafił ją zdobywać, obsypywać komplementami bądź po prostu spędzać czas w jej towarzystwie, a jak tylko mu się znudziła, to zaraz znalazł sobie inną. I nawet nie śmiał powiedzieć jej tego prosto w twarz.

- Jenny, zaczekaj! - Usłyszała, jak za nią biegnie, jednak zignorowała jego wołanie.

Starała się iść szybciej, ale cisnące się do oczu łzy utrudniały widoczność. Nagle wpadła na kogoś. Straciła równowagę i o mało się nie przewróciła, jednak zamiast zimnego chodnika poczuła na swoim ciele silne męskie ramiona.

- Uważaj, jak łazisz! - warknęła i gwałtownie odepchnęła od siebie chłopaka.

- Ale to ty na mnie wpadłaś - odparł zdezorientowany, patrząc jak odchodzi.

Jennifer zatrzymała się i odwróciła w stronę nieznajomego szatyna z zamiarem rzucenia w jego kierunku ostrej wiązanki słów, ale kiedy tylko spojrzała w jego piękne czekoladowe oczy, cała jej złość gdzieś się ulotniła.

- Pff…  - To wszystko, co zdołała z siebie wydusić.

Chłopak uśmiechnął się delikatnie i już miał coś powiedzieć, gdy poczuł mocne szturchnięcie i tuż obok niego przeszedł zdyszany Michael.

- Jenny, posłuchaj… - zaczął, łapiąc dziewczynę za ramiona.

- Nie chcę cię znać! Zostaw mnie! - krzyknęła szatynka, próbując wyswobodzić się z uścisku, ale on jeszcze mocniej ją przytrzymał.

- Nie słyszałeś, co powiedziała? Puść ją. - Obok nich niespodziewanie znalazł się nieznajomy chłopak.

Michael popatrzył na niego przez chwilę po czym się zaśmiał.

- Bo co? - Na twarzy bruneta malowała się złość. Ten chłopak nie miał prawa wtrącać się w jego sprawy.

- Myślę, że wiesz - rzucił nieznajomy.

Nastała cisza. Przez moment oboje mierzyli się wzrokiem po czym Hetfield w końcu puścił dziewczynę. Co prawda, był zdecydowanie wyższy i masywniejszy od stojącego przed nim chłopaka i gdyby przyszło im się pojedynkować, na pewno odniósłby zwycięstwo, ale nie miał w tej chwili ochoty na bójki. Poza tym nie był do końca pewien, czy Morgan jest tego warta.

- Jeszcze pogadamy - zwrócił się do Jennifer, a następnie skierował kroki w stronę, z której przyszedł.

Nieznajomy odprowadził Michaela wzrokiem, a gdy ten już nieco się oddalił, odwrócił twarz do dziewczyny. Jednak jej już tutaj nie było. Przebiegła na drugą stronę ulicy i wsiadła w nadjeżdżający właśnie autobus.

Ulga. Tylko to uczucie jest w stanie opisać, co czuła w tej chwili. Morgan miała wrażenie jakby przez całe życie trzymano ją zamkniętą w ciemnym lochu, a teraz wypuszczono na wolność. Nie trwało to jednak długo, gdyż nagle szatynka przypomniała sobie rozmowę z panią Powell i rudą dziewczynę w bieliźnie, chodzącą po domu Michaela. Wtedy dotarło do Jennifer, że nigdy nie będzie jej dane być wolną i szczęśliwą.

Szatynka oparła głowę o zimną szybę i zamknęła oczy. Wsłuchana w szum pędzących po ulicy samochodów i głosy ludzi rozmawiających w autobusie, starała się nie myśleć o swoich problemach. Jedyne czego teraz pragnęła, to znaleźć się w domu, z dala od tego wszystkiego.

Kiedy dziewczyna ponownie uchyliła powieki, poza nią w autobusie znajdowały się jeszcze tylko dwie osoby, a za oknem zrobiło się ciemniej. Szybko uświadomiła sobie, że przegapiła swój przystanek. Zaklęła pod nosem i czym prędzej zgramoliła się z siedzenia. Podeszła do drzwi i gdy tylko pojazd się zatrzymał wysiadła. Rozejrzała się wkoło. Jakieś dwadzieścia metrów po drugiej stronie ulicy ujrzała zielony park z ogromną fontanną. Skierowała kroki w tamtą stronę.

Wiatr przyjemnie targał włosy Jennifer, kiedy przechodziła alejką z szumiącymi brzozami. Dalej grupka dzieci biegała w kółko radośnie się śmiejąc, jakaś staruszka szła z psem na smyczy, a na drewnianej ławce siedziała zakochana para w miłosnym uścisku. Park tętnił życiem, co nijak współgrało z tym, co czuła młoda szatynka. To wszystko napawało ją odrazą. Pragnęła jak najszybciej wydostać się z tego miejsca. Utkwiła wzrok w żwirowanej drodze i przyspieszyła kroku.

Nim się spostrzegła, wyszła na brukowany chodnik. Minęła kilka szarych budynków, po czym skręciła w prawo. Oczom dziewczyny ukazał się rządek sklepów oraz restauracja i bar. Wystarczyło tylko przedostać się na drugą stronę ulicy i drogą naprzeciwko stojącego tam również banku przejść około trzystu metrów, a szatynka byłaby już w domu. Jednak ona nie zamierzała już wracać. W jej głowie narodził się właśnie pewien plan i bardzo pragnęła go zrealizować.